Bitti...Gitti.... Her şey masal gibi başlamıştı aslında. Çok güzeldi. Çok seviyorduk birbirimizi hiç ayrılmayacağız demişti... Söz vermişti ama sözünü tutamadı.. Bıraktı beni yüz üstü mecburum dedi ve gitti. Ölüm gibi bir şey oldu ama kimse ölmemişti. Hayat devam ediyor üzme kendini başkası çıkar karşına dedi...Gitti...Bitti... İşte orda öldüm gerçekten öldüm artık kimseye hak etiğinden fazla değer verilmemesi gerektiğini öğrendim... Sevmedim, sevemedim ondan sonra kimseyi.. Belki sevmek ismeyemedim bilmiyorum ama sol yanım hala onu bekliyor..... :(

Üniversite 3. sınıftaydım. Bu zamana kadar sevgili şeklinde hiç erkek arkadaşım olmadı. Hiç kimseye karşı bi yakınlık hissetmedim. Her zaman düşündüğüm, istediğim, yüreğimden geçen hayatıma girecek erkeğin ilk ve son olmasaydı. Eli elime değecekse, birlikte bir şeyler paylaşacaksak bizi ayıran tek şey ölüm olmalıydı. O sıralar tanıştım Ümitle. Günler geçtikçe ona öyle alıştım onu öyle sahiplendim ki. Sanırdım dünya sadece bizim etrafımızda dönüyor. Bizdeki sevgi ölümsüz hiçbir zaman bitmeyecek. Yokluğunu düşünmek bile o kadar ürkütücü ki o olmazsa hayatın biteceğini hiç birşey yapamam gişbi geliyordu. Bir anda be Daha fazla oku

Hani gözlerin doluyo ama o gözyaşı ordan düşmesin diye kapatmayıp gülüyorsun ya. O duyguyu yaşatan herkesin aynısını yaşaması dileğiyle.